Eten
Posted by Diederik on Wednesday, 22 July 2015
De Italiaanse keuken is een van de beste keukens van de wereld. Veel (zo niet alle) groenten komen van de koude grond en zitten barstensvol smaak. De Italiaanse manier - of methode van koken en opeten is er op gericht van elk van die smaken te proeven en te genieten. Dat betekent dat alle eten zoveel mogelijk apart wordt opgediend. Dus niet op de Hollandse wijze: bij elkaar en gehusseld. Een Italiaans maal begint met (een heleboel) anitipasti. De een na de andere schaal met een hapje van dit of een hapje van dat. We hebben hier in de buurt bij Ca'mea, een soort herberg, met zes antipasti op rij een royaal begin van het eten gehad. En kiezen was niet nodig: dat had de kok al gedaan. Wij hoefden het alleen maar op te eten. Daarna volgt de pasta. En dat is wat het is.
Helaas, bij vakantie horen ook ongemakken. Om er twee te noemen: beestjes en frisdrank. Dat beestje voor ongemak kunnen zorgen is duidelijk. Maar frisdrank? Bij aankomst in Italië zijn er een aantal vaste nummers. Het panini con tutti bij Guiseppe, de kaastaart in Venti (formaggio noci, op verzoek maakt de kaasboer er één in een half uur, voor het luttele bedrag van 19 euro de kilo) en Spuma. Aan de bar is Spuma meestal wel te krijgen, maar het kopen in de winkel was een tijd lang een groot ongemak. Lang zoeken, vergissen (kaneelcola!), verder zoeken, verkeerde soort (Negro in plaats van Bianco), eindelijk gevonden! Sindsdien gaat het in sixpacks van anderhalve literflessen mee naar het huisje, en soms ook terug naar Nederland. As bonus hebben we de Spuma Ginger (rossa) ontdekt. Een frisdrank met grapefruitsmaak.
Bij het koken is het noodzakelijk om aan het gerecht kruiden en specerijen toe te voegen. Het verschil tussen deze twee is niet heel strikt te maken. Meestal komen specerijen van ver weg en kruiden van dichtbij. Een plezierige trend is dat je bij de supermarkt steeds vaker verse kruiden kunt kopen. Soms in folie, soms in een potje met aarde. Een aardige sport wordt het dan om de kruiden zo lang mogelijk in leven te houden. Lastig, want ze staan nou eenmaal in de keuken om afgescheurd of afgeknipt te worden voor in het eten. Met basilucum lukt het daarom het minst makkelijk. Helemaal als er ook nog Mozzarella in huis is en tomaat. Dan is de plant aan het einde van de middag kaal en op. 
Vakantie vieren is natuurlijk het meest leuke wat er is. Op vakantie zijn er jaar-in-jaar-uit de vaste vertrouwde rituelen en de dingen die voor je gevoel nooit veranderen. Of althans nooit zouden moeten veranderen. Zoals restaurants waar je altijd naar toe gaat, winkels om inkopen te doen. En natuurijk de favoriete snacks en dranken. Voor ons is dat sinds mensenheugenis: Spuma Bianco, Robiola en crackers van Mulino Bianco. Vandaag hadden we alweer zeven flessen Spuma in het karretje van de supermarkt liggen toen een oude Italiaanse heer in de rij ons veelbetekend aankeek. "Ah, Italian Whiskey", zei de man. "Si, si, molto bene", zeiden wij. Ook de cassiere liet blijken dat wij met de keuze voor Spuma toch wel tot de insiders behoorden.
Hoog in de bergen, op zeker 40 minuten rijden van de Lidl en de Conad, zou je denken dat we in primitieve toestanden proberen te overleven met z'n vieren. Nou, dat valt reuze mee. Ten eerste heeft het huis stromend warm- en koud water; is er gas en is er elektra. Dat maakt het mogelijk om gebruik te maken van een fornuis, van een wasmachine en van een afwasmachine. Maar het meest vooruitstrevend in het dorp is de verwerking van het afval. Net als thuis worden alle resten tot op de millimeter van elkaar gescheiden: plastic, papier, glas, bio en rest. Thuis hebben we een groene en een grijze bak in de tuin, papierbak in de hal en hangt het plastic afval in een zak in de keuken. Hier is alles in grote boodschappentas-achtige zakken verzameld. Daar moet dus apart het papier, glas, plastic en restafval in.
Om met vakantie te gaan zul je je moeten verplaatsen. Dat kan per vliegtuig, trein, boot of auto. De auto is verreweg de goedkoopste en meest flexibele manier van reizen. Maar de reis naar de bestemming vergt ook het meeste van je uithoudingsvermogen. En het uithoudingsvermogen van de passagiers. Een rit naar het zuiden, bijvoorbeeld naar Italie, is zo'n veertienhonderd kilometer. In theorie kun je dat in veertien uur doen. Maar je hebt dan geen pauzes. Dat gaat niet. Pauzes zijn nodig, maar zo snel mogelijk aankomen ook. Daarvoor zijn denk ik de peages uitgevonden. Kort en snel naar de bestemming. Wat je dan mist, zie je als je door de navigatiecomputer naar de secundaire weg wordt geleid. (Om tijd te winnen!) Een prachtig landschap met veel groen, licht, vogels, zon.