Stel, je zit met een belangrijke levensvraag: wat is de zin van dit aardse bestaan. Wat doe ik hier? Waarom is mijn leven tot nu toe, mijn leven tot nu toe en niet anders? Dat is ongetwijfeld een vraag die bij meerdere mensen wel eens is opgekomen. Vluchtig, in het voorbijgaan of wat hardnekkiger, bij de open haard met een boek. Maar wat nu als je besluit om - bij wijze van antwoord op de vraag - eens terug te kijken op alle voorbije jaren en na te gaan wat een mogelijke rode draad kan zijn, een thema misschien, dat er voor zorgt dat de vraag naar wat je hier doet scherper wordt. Dat je een patroon begint te zien. Dan kan het zijn dat je je levensweg in beeld begint te krijgen.

In 2014 had ik op de stoep van ons gebouw aan de Vondestraat in Amsterdam een afscheidsgesprekje met Jeroen bij zijn fiets. We sudderden wat na over zijn opgeleverde bouwstuk en zijn eerste jaar als vrijmetselaar. Het was een jaar waarin hij getwijfeld had aan het nut van zijn toetreding. Vanaf de eerste dag, na de wittebroodsweken van euforie, verbazing en licht ontzag, was bij hem de twijfel omhoog gekropen als een nare shaduw. Weerzin had hij gevoeld. Weerzin tegen het studentikoze gezelschapsspel waar hij in terecht was gekomen. Weerzin tegen de poeha, de overdreven voorkomendheid, om niet te zeggen de aanstellerigheid. Een aantal maanden liep hij rond met deze weerzin. Totdat een ingeving hem zette tot zelfonderzoek. Waar kwam de weerzin vandaan?

De interesse voor Python sluimert al een tijd. Toch maar eens een app ophalen uit de playstore: QPython3. Na de installatie enig hersenkronkelwerk om mijn weg in het programma te vinden. Ik kan kiezen tussen scripts en projecten. Bij het aanklikken (runnen) van een script blijkt de Python console niet te willen opstarten. Ik land als gebruiker in een Linux prompt. Erboven zie ik wel dat Python is gestart met het script als parameter. Enig zoekwerk op het internet levert de volgende oplossing: verwijder de regel met 'RESIZE' uit de file /system/etc/mkshrc en dan werkt het opstarten van de console wel. Op naar de volgende stekeligheid die voor ongemak gaat zorgen.

We rijden woensdagavond per auto naar Calais. Aldaar overnachten we in de budgetvariant van Hotel Ibis, op steenworpafstand van de perrons van de kanaaltunnel. De volgende ochtend besluiten we toch maar wel een continental breakfast te nuttigen. De man van het hotel kan als wij twaalf euro voor twee ontbijtjes (hoestkoek en koffie met badschuim) willen afrekenen zo gauw het pinapparaat niet te voorschijn halen. We worden gematst en geven hem ons laatste briefje van vijf euro. Op weg naar de autotrein onder het kanaal naar Dover rijden we eerst nog verkeerd en belanden ergens op een industrieterrein. Gelukkig bevinden we ons met auto en al een half uur later ergens onder het kanaal. Op weg naar Mucky Pup in Folkstone moeten we zo'n 20 minuten links rijden. Veel rotondes, met de klok mee dus.